Gołąb pocztowy – jedna z odmian gołębia skalnego, odznaczająca się zdolnością powracania do gołębnika z dużych odległości.

Praktyczne wykorzystanie gołębi pocztowych do przesyłania wiadomości znane jest ze starożytnej Persji i Egiptu; w Grecji wykorzystywano je jako posłańców przekazujących informacje o zwycięzcach Olimpiada. W XII muzułmanie w wojnach z Królestwem Jerozolimskim używali ich do wzywania pomocy. Gołębie te powszechnie wykorzystywano w czasie I wojny świat (zob. Twierdz Boyena). W czasie II wojny światowej  zniszczona została populacji polskiej hodowli gołębi pocztowych, kiedy to Niemcy w 1940 roku na terenie Kraju warty zarekwirowali wszystkie gołębie.

Hodowców w Polsce  grupuje Polski związek hodowców gołębi pocztowych. Obecnie gołąb pocztowy hodowany jest głównie dla celów sportowych. Organizowane są zawody z ich udziałem polegające na wypuszczaniu kilkuset do kilku tysięcy ptakó ze wspólnego startu, z odległości dochodzących czasem do 2000 km. Ich średnia prędkość przelotu na umiarkowanym dystansie (około 800 km) to 80 km/h, jednakże prędkości do 94,5 km/h obserwowano w zawodach na krótkie dystanse (160 km)

Bezpośrednim przodkiem gołębia pocztowego jest gołąb skalny, protoplasta również kilkuset innych ras gołębi domowych (garłacze, pawiki, wywrotki itd). Rasy te ze względu na użytkowość można podzielić na trzy grupy: gołębie sportowe, wystawowe oraz przeznaczone na ubój. Większość ras zalicza się do gołębi wystawowych. Startują one w zawodach, gdzie ocenia się zgodność ich budowy z ustalonym wzorcem, a także stan zdrowia, cechy zewnętrzne: stan upierzenia, barwę oka, żywotność itp.
/>.