Hiszpan
Turyngia jest ojczyzną wielu ras gołębi. Miejscowa ludność w wioskach i niezwykle urokliwych małych miasteczkach od wieków z zamiłowaniem hoduje pierzaste „perły”, które przyciągają wzrok i cieszą serce. Niepowtarzalny jest widok jaskółek turyńskich lecących na pole i z lekko skierowanymi ku tyłowi korpusu skrzydłami lądujących na nim. Każda z rodzimych ras turyńskich posiada charakterystyczną cechę, czyniącą ją interesującą i godną opieki hodowcy.

     Turyngia jest ojczyzną przede wszystkim kilku ras, należących do grupy gołębi barwnych. Ale znany jest także garłacz turyński, skowronek koburski, turkot altenburski i turkot ze Schmölln (te dwa ostatnie to gołębie pogranicza), mitelhoizer i oczywiście hiszpan. Hiszpana zaliczamy do gołębi uformowanych, chociaż pod względem pokroju przypomina bagdetę.

     Dlaczego hiszpan? Dlaczego nie turyńczyk? Wysoce wątpliwe jest pochodzenie hiszpańskie gołębia, który od samego początku nazywany był hiszpanem. Hiszpan nie posiada domieszki krwi bagdety h.


Koszua
(brak inforacji)


Olbrzym Rzymski
) Olbrzym rzymski to prawdziwy olbrzym wśród gołębi – dorosłe samce ważą około jednego kg, a rozpiętość ich skrzydeł sięga jednego metra.

Gołębie te znane były już za czasów Cesarstwa Rzymskiego (stąd nazwa rasy), udoskonalano je we Francji. W pierwszej połowie XIX wieku, już w obecnej postaci, trafiły do Niemiec. Zamierzeniem hodowców zawsze były uzyskanie gołębia jak największych rozmiarów. Z powodu znacznej wagi i masywnej sylwetki olbrzym rzymski nie jest zbyt dobrym lotnikiem i najlepiej czuje się w wolierze.

Olbrzym rzymski to gołąb masywny, o długim, lekko skłaniającym się tyłowi korpusie. Jego głowa jest duża, choć proporcjonalna do tułowia, szeroka, o dobrze zaokrąglonym tyle i wypukłym czole. Ozdoby z piór nie występują. Tęczówki oczu powinny być perłowe u wszystkich odmian, obwódki powiekowe dobrze rozwinięte, karminowoczerwone, dziób czerwony, rogowy lub jasny, zależnie od ubarwienia ciała. Szyja silna, niezbyt długa, dobrze osadzona, o ładnie wyciętym podgardlu. Pierś szeroka, dobrze rozwinięta,


Olbrzym Wengerski
Pochodzenie:
Południowe Węgry. Hodowany od 1900 r. ze względu na wielkość, od 1935 r. występuje już
jako gołąb rasowy, w Niemczech dopiero uznany i opisany w 1974 r.
Wrażenie ogólne:
Bardzo duży, mocny, bogato upierzony gołąb, postawa prawie pozioma, z dużą muszlową
koroną, duże łapcie, waga ok. 1000 g.
Wzorzec: cechy rasowości.
Głowa: Mocna, szeroka, nieco podłużna, czoło wysokie. Korona półkoliście
pokrywa tył głowy, stojąca, obfita w pióra, gęsta, zakończona z boku
rozetami, wyraźnie rozgraniczona od luźnego upierzenia z tyłu szyi.
Oczy: Ciemne u białych i białogłowych, u pozostałych pomarańczowe.
Brew: Wąska, u białych i białogłowych pomarańczowoczerwona, u
pozostałych w zależności od ubarwienia, cielista do ciemnej.
Dziób: Mocny w zależności od koloru gołębia, koloru cielistego do czarnego,
nosówki normalne.
Szyja: Krępa, mocna, w tylnej części luźno opierzona.
Pierś: Szeroka, wysklepiona, lekko uniesiona.
Plecy: Szerokie w ramionach, długie, lekko opadające.
Skrzydła: Mocne, szerokie, długie, zamknięt
 Upierzenie: Szerokie pióra, miękkie, nieco luźne.
Rodzaje kolorów:
Biały, czarny, czerwony, żółty, niebieski z czarnymi pasami, niebieskopłowy z ciemnymi
pasami, niebieski groch; siwy, tygrysowaty i pstry we wszystkich kolorach.
Kolor i rysunek     
Kolory możliwie czyste, nasycone i równe. Pstrokate bez prawidłowego rysunku (często o
rysunku gęsich łapek), jednak zaletą jest równomierny rysunek.
Duże błędy:
Zbyt krótki lub zbyt wąski korpus, płaska pierś, opuszczone skrzydła, za wysoka postawa,
wąska, cienka lub krzywa korona, za krótkie łapcie, trzykolorowość, bardzo nieczyste lub
matowe kolory.
Uwagi do oceny:
Kształt korpusu i jego długość, korona, opierzenie nóg (łapcie), kolor oczu i dzioba, kolor
upierzenia, rysunek, ogólny wygląd.

 

Rzeszowski
Pochodzenie:
Gołębie w tym typie są hodowane na Podkarpaciu od około 1945 roku. Powstały z krzyżówek ras: niemiecki wystawowy, bagdeta norymberska, show homer, bagdeta polska (listonosz polski). Hodowcy z Rzeszowa w tworzeniu rasy użyli także gołębi rasy karier.
Wrażenie ogólne:
Gołąb stosunkowo duży, mocny, lecz nie ociężały. O eleganckiej sylwetce i wysokiej postawie figury, długiej łukowatej głowie i silnym dziobie. Budowa figury krótka, klinowata, nieco krępa.
Wzorzec: cechy rasowości.
Głowa:
    Podłużnie zaokrąglona, mocno wydłużona, stosunkowo szeroka, bez załamań i zapadów (wklęśnięć). W tylnej części łagodnie przechodząca w szyję.
Oczy:
   Pomarańczowe lub czerwone, u białych ciemne, niezbyt duże, lecz nie nadmiernie wypukłe.
Brwi:
   Wąskie, jasne, u ciemno ubarwionych cieliste.
Dziób:
    Długi, tylko lekko ugięty, o szerokiej nasadzie, silny, dobrze zamknięty (bez szczelin pomiędzy szczękami), o tępym zakończeniu. Woskówki długie, możliwie płas


Ryś Polski
Ryś polski jest polską rasą nalężącą do grupy uformowanych, podobnie jak inne rasy pochodzący od gołębia skalnego (Columba livia). Jest to jedna z najstarszych ras hodowanych na terenie Polski.
Historia
Znane prawdopodobnie już w XVIII wieku, jednak szczególny rozkwit rasy nastąpił w początkach XIX wieku, dzięki hodowcom z Krakowa, okolicznych miejscowości oraz całego Podkarpacia. W obecnym kształcie rasa ta hodowana jest przez miłośników gołębi w całym kraju i poza nim. W Europejskiej Federacji zarejestrowany jest jako rasa niemiecka.
Opis
Ryś polski jest dużą rasą gołębia, jego masa nie powinna być mniejsza niż 500g. Najbardziej typową wagą jest 800g i więcej. Rasa cechuję się czerwonym kolorem oczu oraz obwódką oka zlewającą się kolorem upierzenia. Najbardziej udoskonalonymi odmianami koloru są niebieskie łuskowane i niebieskie z białymi pasami. Obecie są hodowane 2 typy tej rasy: stary typ (gołąb mniej masywny i budowie mniej zwartej, żwawszy, ze


Show Racer
(brak informacji)


Brodawczak Polski

Brodawczak polski jest rasą gołębia nalężącą do grupy brodawczaków, podobnie jak inne rasy pochodzący od gołębia skalnego (Columba livia). Rasa ta została wyhodowana na terenach południowo-wschodniej Polski na początku XX wieku. Szczególnie chętnie hodowana była na terenie województwa lwowskiego i samym Lwowie. Obecnie jest hodowana jest na terenie całej Polski. Niektórzy autorzy podają, że rasa ta powstała w 1933 roku, ale tak jak histria powstania wielu polskich ras gołębi jest ona słabo udukomentowana. Gołąd ten mimo, że jest mniejszy od średniego gołębia to jest on mocnej budowy. cechą charakterystyczną tej rasy jest krótki dziób oraz tak jak u innych brodawczaków dobrze rozwińięta woskówka dziobowa i brwiowa. W Federacji Europejskiej rasa ta figuruje pod nazwą Indian Polski (Polnische Indianer).

Dragon

Dragony są typowymi brodawczakami, a więc należą do grupy 2 gołębi rasowych

Pochodzenie dragonów jest niepewne. Wiadomo tylko, że współczesne dragony pochodzą z Anglii i są wynikiem wielowiekowej pracy hodowlanej angielskich hodowców. Pojawiły się na wyspach brytyjskich mniej więcej w tym samym czasie co kariery. Dragony opisywano w literaturze od 1735 roku.

Zarówno dragony i kariery miały blisko spokrewnionych przodków, przywiezionych z Bliskiego Wschodu. W literaturze angielskiej protoplasta dragona występuje pod nazwą horseman pigeon. Analogicznie nazwali go Niemcy: Reiter-Taube, Ritter-Taube (gołąb-jeździec, rycerz, dragon). Prace nad karierem i dragonem postępowały w dwóch kierunkach, a ich wynikiem są współczesne kariery oraz dragony. W przeszłości gołąb rasy horseman (jeździec) musiał być – jak chcą niektórzy – zbliżony pokrojem do pierwotnego typu kariera. Literatura dotycząca grałacz anigielskiego podaje, że protoplastą dżentelmena wśród garłaczy (garłacz angielski) jest także horseman. W Szkocji hodowany jest garłacz, który wręcz zwany jest horsemanem. Obecnie nie wiadomo, jak dokładnie wyglądał w XVIII wieku pierwotny horseman - od dawna się go nie hoduje. Być może był on podobny do hodowanych w południowo-wschodniej Polsce tzw. grekó - można dopatrzyć się pewnego podobieństwa między dragonem a grekiem, a niektórzy hodowcy nawet je mylą.

Pierwszy opis dragona (autorstwa Moore'a) ukazał się w literaturze hodowlanej już w roku 1735. Jego zdaniem dragony to wynik krzyżowania gołębi jeźdźców z turkami. Według innych autorów (np. Dürigena) dragon jest krzyżówką karierów z turkami. Według Karola Darwina dragony są rasą starszą od karierów. Dawna literatura podaje, że dragon ma także domieszkę krwi mewek angielskich. Inni twierdzą, że dragon jest mieszańcem belgijskiego gołębia pocztowego i karierem starego typu.

Karier
Karier znany także jako bagdeta angielska jest rasą gołębia należącą do grupy brodawczaków, podobnie jak inne rasy pochodzący od gołębia skalnego (Columba livia). Angielskie słowo carrier oznacza "przewoźnik" co jednoznacznie wskazuje, że rasa ta początkowo miała dobrze rozwiniętą umiejętność powrotu do gniazda. Mają długie smukłe ciała, z długą szyją, proporcjonalną do reszty ciała i charakterystyczną cechę – dużą, zaokrągloną woskówkę na dziobie.


Garłacz
Ojczystym regionem tej rasy są Bochemia i Morawy, jednak jako miejsce pochodzenia podaje się również Wiedeń. Wyhodowany z garłacza praskiego, praskiego gołębia lotnego i garłacza holenderskiego, około 1830 r. w Brnie, a później w Austrii. Założenie stowarzyszenia hodowców w Niemczech miało miejsce w 1910 r.
Jest najmniejszą rasą garłaczy, której wygląd zewnętrzny cechuje wyjątkowa delikatność. Ma długą i smukłą sylwetkę, długie i ustawione blisko siebie nogi i uda odstające od tułowia. Na długiej szyi umiejscowione są wole w kształcie kuli. Wąskie szkrzydła są nieco odstające od korpusu, zakrzywione na końcu. Głowa jest delikatna i wąska.


Turkot Bernburski
Turkot bernburski powstał z niemieckich turkotów dwuczubach oraz gołębi barwnych o mnisim rysunku. Znany był już w końcu XVIII wieku w Saksonii, w okręgu Anhalt. W późniejszych czasach hodowany był głównie w Bernburh i okolicach, dlatego w 1855 roku został nazwany bernburskim turkotem.

Turkot bernburski jest dużym, silnym gołębiem o bogatym upierzeniu, z prawie poziomą postawą, o wyraźnej strukturze upierzenia głowy i o mocno upierzonych nogach. Jest także gołębiem o mocnej głowie, z szeroką, możliwie stojącą i wysoko osadzoną, bogatą w pióra koronką bez oraz z bocznymi rozetami. Pożądany jest rowek między koronką a piórami szyi. Goździk powinien być bogato upierzony, o owalnym kształcie, możliwie ze wszystkich stron zamknięty i zwarty. Przednia część goździka przykrywa biało przypudrowane woskówki. Wymagane są pod goździkiem małe pióra, podnoszące goździk, w celu uniknięcia tzw. zwisającego goździka.

Wymagana jest krótka i gruba szyja, pierś zaś głęboko osadzona, szeroka i wystająca. Nogi powinny być krótkie, z długimi i gęstym łapciami. Zewnętrzne pióra w łapciach łączą się z piórami sępimi na udach.

Posiada tzw. rysunek mnisi, to znaczy – biała jest głowa do około 1 cm poniżej oczu, od 7 do 10 lotek, łapcie i ogon z piórami pokrywowymi i klinem, natomiast kolorowe są: szyja, pierś, brzuch, plecy, tarcze skrzydeł i w miarę możliwości również sępie pióra. Oczy turkota bernburskiego muszą być ciemne.

Kapucyn
Kapucyn Staroholenderski
Opis:
Holandia, gdzie jest znany od XVI wieku, a przywieziony tam z Indii. Jest to jedna z najstarszych ras, która przetrwała do dnia dzisiejszego. Gołąb średniej wielkości, elegancki, o poziomej sylwetce, krótki, szeroki w ramionach, stopniowo zwężający się ku tyłowi. Obrączka: 8 Barwy:Czarne
Żółte
Tiger biały
Niebieskie
Tiger żółte
Białe
i
kremowo - pasiaste, płowo - pasiaste, srebrzysto - pasiaste i płowe. Oprócz tego a także tygrysowate - czarne, czerwone.
Błędy:
Długa lub wysoka sylwetka, strome noszenie tułowia, luźne lotki wystające ponad grzbietem ,ciemny lub podbarwiony dziób, poprzerywana grzywa, peruka przylegająca do ciała, mniej niż 7 lub ponad 12 białych lotek albo różnica między liczbą białych lotek między skrzydłami większa niż 3, dużo brunatnych piór u tygrysowatych.
Uwagi do oceny:
Wrażenie ogólne - typ - zdobienia (peruka) - kolor i rysunek - barwa oka.


Loczkek
Loczek to gołąb z grupy strukturalnych. Jest bardzo charakterystyczny, ze względu na zakręcone pokrywy skrzydłowe. Wyróżnia się 18 odmian barwnych. Średnica obrączki powinna wynosić 9mm. Został opisany ok. roku 1600. Możliwe, że przodkami loczka były odmiany gołębi z Azji i południowo-wschodniej Europy z lekko kędzierzawymi piórami. Pierwsze w Niemczech stowarzyszenie hodowców tej rasy zostało założone w roku 1905, a została ona uznana w standardzie w 1909 r. Ma sklepioną pierś oraz szerokie ramiona. Tarcza skrzydeł jest zaokrąglona. Na średniej wielkości głowie pióra są gładkie lub występuje okrągła korona. Ma czerwone oczy, w przypadku odmian tarczowych-ciemne. Loczki są bardzo spokojne.


Mewka Polska
Tę rasę gołebi ozdobnych utworzono w Polsce
w latach międzywojennych. Znaczny udział w jej tworzeniu
miały mewki analijskie.
Dużą rolę w uszlachetnieniu mewki polskiej odegrali hodowcy
z Lwowa, którzy dysponowali ich niedobitkami pochodzenia lwowskiego. Obecnie gołębie ozdobne tej rasy hodowane są
na terenie całej Polski. Gołąb mały o drobnej budowie, krótki o zaokrąglonych kształtach, dumnej ale kokieteryjnej postawie. Gołąb o małej wyraźnie kostkowej głowie lecz szerokim i wysokim czole. Mewka polska ma pogodne usposobienie, cechuje go duża ruchliwość, żywy temperament lecz jednocześnie potrafi być łagodny i mało płochliwy.


Pawik
Pawik jest rasą gołębi chyba najbardziej znana, ma wielu zwolenników, zawdzięcza to zapewne pięknemu ogonowi który posiada. Rasa ta została przywieziona z Indii do Europy w XVI wieku. Z powodu wygiętej szyi stoi na końcówkach palców, głowa spoczywa na górnej części ogona, ogon powinien być jak możliwie najszerszy, płaski i noszony prosto. Głowa mała, gładka lekko zaokrąglona.Oczy ciemne u barw jasnych, natomiast barwy pomarańczowe i perłowe, u tych ptaków preferuje się jasne oczy. Szyja dość mocno wygięta, zaokrąglona dość mocno tak aby głowa spoczywała niżej niż pierś. Skrzydła przylegające do tułowia i co najważniejsze nie opuszczone. Nogi nieopierzone, krótkie i mocne. Upierzenie mocne, kolory intensywne. Występuje w wielu kolorach białe, czarne, czerwone, żółte, niebieski, groch, siwek a także szek i szymel. Nowy kolor który udało sie osiągnać hodowcą to kolor "Tiger" kolor na bazie szymla, ale różni się od niego intensywnością koloru. Ważna rzecz, którą należy dodać to to, że u ptaków, które maj